ความรู้สึกที่อธิบายเป็นคำสั้นๆ ค่อนข้างยาก นอนคิดทุกคืนว่า ทุกวันนี้ใช้ชีวิตอย่างไม่มีเป้าหมาย อยากให้ชีวิตจบลงเร็วๆ รู้สึกเหนื่อยหน่ายกับทุกสิ่ง ช่วงเวลาที่เราทำงาน เราเรียน เราก็สนุกนะ แต่พอมันผ่านพ้นไปทำไมมันรู้สึกแบบเฉยๆ มันถึงจุดที่ว่าเราเรียนรู้ความรู้สึกคนอื่นจนพอจะเข้าใจแล้วว่า ชีวิตมนุษย์ก็เป็นแบบนี้ เกิดขึ้น มีอยู่ ดับไป มีความรัก โลภ โกรธ หลง ก็เกิดขึ้นกับทุกคน จนพอมาตั้งคำถามกับตัวเองว่าเรารู้สึกอย่างไร ณ ช่วงเวลาหนึ่งๆ แต่กลับไม่สามารถตอบตัวเองได้ ยิ่งถ้ามีใครมาถามว่า เป็นยังไงบ้าง ... ส่วนใหญ่ที่ตอบออกไป "ก็ดีนะ,ไม่รู้สิ,เฉยๆ,โอเค" อันที่จริงมันรู้สึกมากกว่านั้นแต่ไม่รู้จะอธิบายไปเพื่ออะไร เราก็มีความคิดของเรา เรารู้สึกคนเดียวก็เพียงพอแล้วประมาณนั้น
อันที่จริงก็เป็นเด็กเก็บกดพอสมควร เพราะเวลามีปัญหาก็ไม่อยากจะเอาไประบายกับใคร แม้กระทั่งคนในครอบครัว บ่อยครั้งเห็นครอบครัวคนอื่นเค้าอบอุ่นก็อิจฉา อนาคตจะใช้ชีวิตอยู่อย่างไรก็ไม่รู้เหมือนกัน หรือเพราะชอบคิดกังวลไปคนเดียว หรือจะคาดหวังไว้สูง และก็พอรู้ว่าเป็นไปไม่ได้แน่ๆ คนเราก็มีสิ่งที่คาดหวังเหมือนกัน แต่จะมีซักกี่คนที่จะรู้ว่าสิ่งที่คาดหวังนั้นไม่มีทางเป็นไปได้แน่นอน มีคำพูดส่งต่อมาว่า เป้าหมายอยู่ไม่ไกลหากเราตั้งใจ ก็พอจะรู้ว่าถ้าเราตั้งใจจริงอะไรก็ทำได้หมด เพราะเราเคยผ่านมันมาแล้ว แต่ครั้งนี้มันยากเกินความตั้งใจของเราจริงๆ แม้แค่คิดก็ผิดแล้ว ผิดจนเกลียดความคิดตัวเอง เกลียดตัวเองด้วย แต่ก็ยังจะคิดอยู่บ่อยๆ มันเลยรู้สึกอึดอัด อธิบายไม่ถูก แต่ถ้ามีคนมาถามว่า คิดจะทำอะไร ทำไมต้องเครียดมากมายขนาดนี้ และทำไมถึงคิดว่ามันเป็นไปไม่ได้ ไม่ขอตอบใครทั้งนั้น อยากจะปล่อยให้มันเป็นเพียงความคิดชั่ววูบ ผ่านมาแล้วก็ผ่านไป และพยายามจะข่มใจว่า เลิกคิดซักที
พอเราระบายความรู้สึกเสร็จเราก็เริ่มจะกลับเข้าสู่ภาวะปกติมนุษย์ แล้วก็นึกขำกับความคิดเพียงชั่ววูบของตน ช่วงที่ไปทำงานเจอคำสอนหนึ่งประมาณว่า "จิตใจมนุษย์มีทั้งชั่วและดี อยู่ที่ว่าเราจะสามารถข่มใจให้ทำแต่เรื่องที่ดีได้หรือไม่" จิตใจก็เหมือนความคิดนั่นแหละ ความคิดเรามีทั้งเรื่องดีเรื่องเลวปะปนกันไป แต่เราก็ต้องข่มใจตนเองว่าเรื่องไหนที่ไม่ดีก็อย่าทำเท่านั้นเอง แต่ก็คิดกังวลไปว่า หากวันหนึ่งเราไม่สามารถควบคุมมันได้มันก็คงแย่พอสมควร วันหนึ่งเราบอกว่าเกลียด อีกวันเราบอกว่ารัก วันหนึ่งเรารู้สึกโกรธ อีกวันเราให้อภัย มันก็คงเป็นเรื่องปกติแหละมั้ง แต่ถ้ามันบ่อยและถี่เกินไปก็คงรับมือกับความคิดตัวเองไม่ไหว มันเหนื่อย...
อยู่กรุงเทพฯ นอกห้องผู้คนมากมาย / อยู่กรุงเทพฯ ในห้องโดดเดี่ยวและอ้างว้าง / รู้สึกเบื่อกับการใช้ชีวิตที่นี่ ตอนนี้ นี่ขนาดกลับบ้านบ่อยทุกสัปดาห์ยังรู้สึกขนาดนี้ ถ้าไม่ได้กลับบ้านเลยคงเป็นโรคประสาทซะแล้วกระมัง สงสัยทำชีวิตตัวเองให้ไม่ปกติมันเลยไม่ปกติ หลับข้ามวันคืน ตื่นข้ามคืนวัน คนปกติในช่วงเวลา 24 ชม. ก็คงแบ่งเวลาประมาณ เรื่องเรียน,ทำงาน(8) เรื่องพักผ่อน(8) เรื่องส่วนตัว(8 ) ประมาณนี้แหละ แต่นี่กลับทำนั่นนู้นนี่ คิดเรื่อยเปื่อย เพ้อเจอไปวันๆ 24 ชม. เต็ม แล้วก็พักผ่อนอีกวัน เกือบ 24 ชม. เต็มๆ เช่นเดียวกัน คนอื่นเค้าใช้ชีวิต 1 วัน = 24 ชม. แต่เรากลับใช้ชีวิต 1 วัน = 48 ชม.
ไม่รู้จะจบบทนี้อย่างไร เอาเป็นว่าเลิกเพ้อเจ้อแล้วไปนอนซะ แม้จะนอนไม่หลับและคิดมากก็ตาม...
ความคิดเห็น
แสดงความคิดเห็น